Szwajcaria to dziwne państwo – bardzo wiele zagadnień nie jest w ogóle uregulowanych i pozostawia się je w wyłącznej gestii obywateli, a inne – jak na przykład ochrona środowiska – są tak szczegółowo skodyfikowane, że są źródłem nieskończonych anegdot. Na przykład wiecie, że w Szwajcarii obowiązuje jedyny słuszny sposób wiązania razem paczek z papierem do recyclingu? Albo że w niedziele i po 19 nie można wyrzucać butelek do kontenerów? Albo że śmieci ogólne (nieposortowane) muszą się znaleźć w specjalnym opodatkowanym worku pod groźbą bardzo wysokiej kary pieniężnej? I to nie jest puste prawo – śmieci w niewłaściwym worku zostają pozostawione przed śmietnikiem z odpowiednią adnotacją. Jeśli sytuacja się powtórzy, firma odpowiedzialna za odpady zabiera taki worek, który jest analizowany szczegółowo w poszukiwaniu sprawcy. Wyspecjalizowana ekipa szuka paragonów, listów; analizuje notatki i wszelkie inne potencjalne dowody. Jeśli jednak niemożliwe jest jednoznaczne określenie winnego, penalizowany jest cały budynek, którego kontenery nie zostają opróżniane do czasu odkrycia sprawcy. Także wszyscy sąsiedzi niejako są zmuszeni do przeprowadzenia wspólnego śledztwa w celu znalezienia „śmieciowego przestępcy”. Nie byłam nigdy świadkiem takiego wydarzenia, ale jestem w stanie sobie wyobrazić te sprytne, szwajcarskie babcie z lornetkami w oknach…
Popularny i kontrowersyjny dziś temat ścinania drzew na terenie prywatnym jest skomplikowany do przedstawienia z perspektywy federalnej Szwajcarii, gdzie prawo jest stanowione na trzech poziomach: państwa, kantonu i gminy. Jeśli zademonstrowałabym Wam regulacje z mojej gminy, nie dałoby to absolutnie nic panu Jankowi spod Lucerny, w którego gminie funkcjonuje to zupełnie inaczej. Nawet teraz maksymalnie uogólniając temat ryzykuję tym, że w komentarzu znajdę: „a u mnie jest zupełnie inaczej!” i komentator będzie miał całkowitą rację. Dlatego mój artykuł jest jedynie nakreśleniem pewnego trendu: „jak to mniej więcej wygląda w Szwajcarii”.