Kilka tygodni temu na Instagramie opublikowałam post, w którym przeprosiłam za czasową nieobecność spowodowaną, nie owijając w bawełnę, gorszym okresem w życiu. W odpowiedzi oprócz ciepłych życzeń powrotu do lepszej formy otrzymałam sporo wiadomości, z których wynikało, że ich autorzy nie za bardzo mi dowierzają. „Ale dopiero wróciłaś z wakacji”, „Czy w pięknej Szwajcarii w ogóle można mieć depresję?”, „Jedź w góry, pogłaskaj krowy i wszystko będzie dobrze”. No tak, depresja na szarym blokowisku w Łodzi brzmi straszniej niż depresja nad ślicznym Jeziorem Genewskim. Dlaczego mój mózg o tym nie wie? Jezioro Genewskie, helloł, serotonino, obudź się! Endorfiny – Alpy! Czy wasz poziom nie wzrasta na sam dźwięk tego słowa?
Na szczęście, wiem lepiej. Przeszłam już tak wiele etapów, ślizgając się na grzbiecie kapryśnej sinusoidy formy mentalnej, że wiem, że subiektywne poczucie szczęścia nie ma nic do miejsca, gdzie mieszkamy, albo dokąd podróżujemy. Można płakać w Zermacie i cieszyć się w Łodzi, można i odwrotnie. Można też śmiać się ustami, podczas gdy w naszej głowie zieje czarna dziura. Odnosić sukcesy, skutecznie pracować, podróżować, podczas gdy brzęczy w nas pustka. Kiedyś moja koleżanka zapytała mnie, czy polecam jej Sardynię, bo słyszała, że byłam tam na wakacjach. Odpowiedziałam, że w sumie to nie, bo jest tam piekielnie ciemno.
– Ciemno? – krzyknął mój partner, słysząc moją odpowiedź – przecież cały czas świeciło słońce i było chyba z czterdzieści stopni. Gdzie było ciemno w tej Sardynii?
W mojej głowie było ciemno. Chciałam uciec od mroku, a przywiozłam go ze sobą. Łatwo interpretować ciemność fizycznie, jako taką szarość łódzkiego blokowiska, od którego można uciec, wyjeżdżając na przykład do Szwajcarii czy na Sardynię. Trudno zapomnieć, że ta metaforyczna ciemność to choroba. Raka nikt nie próbuje leczyć wyjazdem na wakacje ani emigracją, dlaczego ktoś myśli, że te są świetnym lekiem na depresję?
A jednak ludzie tak myślą. Czy pamiętacie sprawę Marii Peszek, która kiedyś wyznała w wywiadzie do „Polityki”, że podczas wakacji w Tajlandii miała depresję? Jeśli nie, przypomnę najważniejsze słowa. Cytując artystkę: „Fizyczny ból jest taki, że nie można wytrzymać. U mnie ulokował się w kręgu, który bez żadnych powodów wypadał. Bolało tak, że w Bangkoku godzinami leżałam pod prysznicem przekonana, że to się nigdy nie skończy. Wtedy uzmysłowiłam sobie, że mogę zdecydować, czy chcę żyć, czy nie. Świadomość, że żyję – lub nie – bo tak zdecydowałam, była wyzywająca. Pomyślałam: skoro mogę zadecydować, czy żyję, to może mogę też zdecydować, żeby przestało boleć?”.
Dla mnie było to wstrząsające. Doskonale wiedziałam, o czym mówiła, a Tajlandia była dla mnie elementem, który wyłącznie dodawał słowom artystki tragizmu. Uciekła do raju, a raj okazał się piekłem, bo piekło było w jej głowie. Niezły scenariusz na horror. Bo w raju już nie mamy ucieczki do jeszcze lepszego, mitycznego miejsca, które zapewni nam spokój. W raju nie ma już o czym marzyć. W raju musimy się zmierzyć z naszymi demonami.
Ale okazało się, że nie wszyscy podzielali moje zdanie. Wręcz okazało się, że jestem wyjątkiem. Reszta otwarcie drwiła z rozpaczy na hamaku pod palmą. Powstała nawet taka facebookowa grupa „Cierpię jak Maria Peszek w Bangkoku”, która za czasów swojej świetności skupiała kilka tysięcy osób. To było już kilka lat temu i zdawałoby się, że od tego czasu już dojrzeliśmy. W końcu tyle trąbi się o chorobach psychicznych, demitologizuje depresję, oswaja „wariatów”… A tymczasem niekoniecznie: „Przecież niedawno byłaś na wakacjach…”.
Pisząc te słowa, wiem, że w komentarzach odniesiecie się do jednego z popularniejszych mitów o tym, że w Szwajcarii już tak jest, bo przecież Szwajcarzy mają największy odsetek samobójstw i depresji na całym świecie. Otóż jest to nieprawda. Nieważne do jakich statystyk sięgniemy, Szwajcarzy są europejskimi średniakami w tym względzie. Według WHO, licząc ilość samobójstw na 100 tysięcy mieszkańców (dane skorygowane w zależności od wieku), znajdują się całkiem niedaleko Polski, tuż za średnią europejską. Szczyt tego smutnego podium zajmują natomiast kraje byłego ZSRR.
Bez względu na statystyki, w kraju, który zajmuje pierwsze miejsca w rankingach jakości życia i szczęścia mieszkańców można mieć depresję. Ten tekst dedykuję wszystkim, którzy mimo słońca i krów i gór, zmagają się z nią każdego dnia.
Bardzo dobry i prawdziwy tekst. W samo sedno. Myśle, że (tak jak w wielu sytuacjach) po prostu trzeba coś takiego przeżyć i poczuć się w ten sposób aby zrozumieć. I trzeba o tym pisać, bo ludzie wciąż jeszcze boją/wstydzą się sięgać po pomoc.
Dzięki!
Dziękuję. Od kilku tygodni mam „reemisję”. Szkoła czeka, a ja wegetuję i też się zastanawiam jak jak mogę się tak czuć, będąc tak uprzywilejowaną osobą, zamiast zabrać się do pracy…
I dlatego mam wrażenie, że tym na metaforycznym łódzkim blokowisku jest lepiej, bo przynajmniej nie obwiniają się tym, że nie powinni się tak czuć…
Można….. zawsze są wzloty i upadki. Natomiast ja zmagam się z tym mam wrażenie przez większość życia. Mam lepsze lata i gorsze lata. No cóż tu jestem kobietą po studiach z bardzo dobrym cv , z bardzo dobrym wykształceniem i cóż…… praca byle jaka, ciagle trzeba się czegoś uczyć. Codziennie wstając z łóżka zastanawiam się czy warto. Nikt kto nie przeżył nie ma pojęcia z czym ma odczynienia. To nie zwykła chandra tylko choroba duszy, która tłoczy głowę jak nowotwór ciało
Ranki są najgorsze, potwierdzam, jak się ranek przetrwa, potem już jakoś idzie.
Ja nawet unikam jak ognia spotkań wczesną porą, bo wiem, że może być kiepsko.
Z podobnym problemem (praca) się zmagam, Pani Elwiro. To nie jest spełnienie. Ciągła walka, staranie się podwójnie i konieczność zadowalania się ochłapem. Czy o to w tym chodzi? Czuję, że pewne kwestie są poza moim zasięgiem i choćbym nie wiem co miała wpisane w cv, pewnych rzeczy sama nie przeskoczę.
Ja przeprowadziłam się do tego raju 2 lata temu i właściwie poza nielicznymi ‚radosnymi’ ojkresami jestem w dołku. Rozsądnie analizując nie mam na co narzekać: duże mieszkanie, ogródek, dzieci zdrowe i mniej chorująca niż w krakowskim smogu, nauka niemieckiego idzie mi całkiem nieźle, kontakty zawodowe małymi kroczkami do przodu…. A przez pierwszy rok prawie z domu nie wychodziłam. Adoptowałam psa z polskiego schroniska i trochę lepiej funkconuję, bo dużo chodzę na świerzym powietrzu. Znalazłam terapeutę, po 10 miesiącach terapii dostałam zalecenie farmakologii i namiar na psychiatrę. Jestem jakiś czas na lekach i jest lepiej. Teraz byle przetrwać jesień i zimę….
Farmakologia nie jest zła. Dobrze dobrane leki nowej generacji działają – przetrenowane. Pies także, choć to nie recepta. Pozdrawiam i ściskam!
Przestań użalać się nad sobą przed czytelnikami i weź się do roboty. Szukaj pomysłów, a nie pisz byle pisać.
To drugi z rzędu słaby Twój wpis blogowy jakby na zapchanie dziury byle czym byle potwierdzić „że jestem”. Szwajcaria to żaden raj ( ktoś kto był tam dłużej wie to doskonale), a Szwajcarzy ze swoją mentalnością dalecy są od naszej w Polsce. U nich o zrozumienie „obcego” trudno. Dlatego pewnie szukasz zrozumienia u swoich od których wyjechałaś ( spora część tak dopowie).
Nie miej mi za złe, że tak piszę ale czasami taki „strzał” pomaga się wybudzić i zebrać do kupy.
Przecież nie chcesz być bułą jak sama o sobie napisałaś czas jakiś temu.
Internet wrze! Autorka bloga w depresji.
Znajomi z FB, instagrama, czytelnicy ….powiadomieni. Porady od nieznajomych nadchodzą.
Nie prościej z prawdziwymi przyjaciółmi porozmawiać? Twarzą w twarz? Nie przez media. Udać się do lekarza jak to nie pomaga? Partnera też od czegoś mamy. Chociaż tu już sama nazwa partner chłodna jakaś i mnie depresjonuje.Już wolę określenie konkubent.
I to tyle z dawką zamierzonej ironii. Serio natomiast wyciągnij z tego komentarza to co istotne i sprawdzone od lat.
Pozdrawiam Rafał.
Partner to już ciężkie słowo, kojarzy się na maksa z polskimi laskami na emigracji – na tym blogu każda gościnnie występująca Polka z emigracji ma partnera – ale ja podczas wizyty na zachodzie, od polskiej znajomej z dawnych lat, słyszałem lepsze: „partner fiskalny”, z wytłumaczeniem wprost, że motywacją było wspólne zakupienie mieszkania. Masakra, przykre, może kiedyś wróci normalność ale najpierw musi się wszystko roz.pierd.olić!
A jakie słowo jest lepsze?
O, to ja też mam dla Ciebie radę.
Wyklikaj się stąd, a jeśli poczujesz powrotu, to… nie rób tego 🙂
jak juz tak swietnie dedukujesz, jak myslisz czy samobojstwo to wystarczajacy „strzal” ?
Jestem starszym Panem i „zawodowym Daddy”.
Zaczęło się jeszcze gdy moja średnia Córka miała 10 lat. Często po powrocie że szkoły leżała w przedpokoju zwinięta w klebuszek i płakała. Robiliśmy wszystko (mieszkam w Szwajcarii) psychiatrzy, psycholodzy, terapeuci. Nie było diagnozy. Coraz tylko mówiła „Ja nie wiem co się dzieje”.
Czasem trwały te sesje 3 do 4 godzin.
Tak przeboksowalismy córkę do dorosłości. Praca, nieudane związki i płacz.
Przed dziesięcioma laty, diagnoza. Depresja do tego nadwrażliwość sensoryczna. Jej mozg nie potrafi poradzić, coś jest za jasne, za głośne, dotyk przeszkadza, woda smakuje zbyt intensywnie, zapach jest zbyt penetrujący.
Dziecko myślało, że tak m być. To byly marginalne różnice pomiędzy tym jak ja coś czuję czy odbieram ale kumulacja takich bodźcow prowadziła do takich stanow.
Wytrenowany odruch duszenia tej reakcji prowadził do takich sytuacji o których pisałem.
Dziś wiem, że depresja ma różne podłoża. Córa ma dzisiaj 33 lata. Jest samotnie wychwujaca mamą. Pracuje na 60% i chodzi na terapię behawioralną.
Ma przyjaciela z którym często są razem. A ja miałem pod opieką wnuka, prawie jak syna. Coś nowego dla ojca trzech córek.
Depresja to nie tylko stan związany zbrakiem słońca czy choroba żyjących bezproblemowo zdołowanym zmiana lub brakiem perspektyw. Dopada dorosłych, dzieci, kobiety zy facetów. To jest bardzo poważna choroba wywracająca, życie o 180°.
Z doświadczenia wiem, że wprowadzanie „rytuałów” w życiu chorej osoby, aktywność fizyczna, ale nie ucieczka rzed własnym cieniem. Świadome wyciszanie by nauczyć siebie kochać. Wiem, że córka ma przy sobie malutka flaszeczkę z kombinacją olejków zapachowych, które z terapeutka same skomponowały. Nzyw to Emergecy set. Gdy czuję,że zbliża się „ciemność” zamyka n chwilę oczy i wącha ten zapach. Wycisza się i uświadamia, że to jest ten stan który jest chwilowy i zakłóca jej funkcjonowanie – zajmuje nogę z gazu żeby popatrzec na pejzaż za oknem. A ta szara mgła za oknem to bita śmietana. Jest szara bo dodano do niej sporo wanilii.
Pamiętam ak kiedyśmiala dosyć siebie. Ja wlasnieskonczylem kurs windsurfingu. Postanowiłem zabrać córkę nad jezioro Murten.
Tam wyporzyczlem dla nas deski windsurfingowe a dla córy piankę.
Leżeliśmy na tych deskach daleko od brzegu milcząc. Czas od czasu wiosluj dłońmi zmienialiśmy pozycje. Było spokojnie i cicho.
Po latach cór powiedziała mi, że ta obcisła pianka pozwoliła jej poczuć własne ciało. To było tak jakby dusza i ciało wróciły do siebie. Ciało w błogim stanie wyciszało rozkołysana duszę.
Włączyła to później do swojej terapii. Nie rzadko dy nadchodziła „ciemność” leżała na wznak i z zamkniętymi oczami od stóp począwszy wyobrażała sobie to uczucie jak gdyby powoli jej ciało owijała ciasno taka „pończocha”.
Dzisiaj cór patrzy na mnie ze zdziwieniem gdy coś mnie porusza i jestem wzburzony. Gdy mówię jej o co i chodzi pyta mnie „na und?”( i co z tego?).
Stała się bardzo asertywna i pogodniejsza. Wypracowała w sobie schematy postępowania na każdą sytuację. Ktoś może powiedzieć „tresura”. Może I treści ale córka jest sama swoją Dompteurin. Niestety prochy musi brać w dalszym ciągu. Było kilka prób zmniejszania dawki. Ale zawsze kończyło się to nawrotem.
Dzisiaj są to śladowe ilości. Prawie jak placebo.
Czasem widzę jej czerwone oczy i wiem dlaczego są czerwone. Ale jest i uśmiech i komentarz „będę mniej sikać”.
Piszę to by przekazać wszystkim, którzy to przeczytają, że DEPRESJA to nie brak słońca czy, fanaberia to jest BARDZO POWAZNA CHOROBA!!
Może zabić lub wywrócić życie go góry nogami.
Mój apel poznajmy i pokochajmy samych siebie. Każde z nas jest cudem natury. Mamy ogromną moc. Zatem nie estesmy nawet tego świadomi, że jesteśmy w stanie zmienia przyszłość. Możemy na przykład spowodować, że ktoś będzie stać lub usiądzie. Albo możemy jeśli zechcemy spowodować że całkiem obca osoba na ulicy nas przytuli. I mozem jeszcze wiele więcej.
A przerzedewszysykim możemy sami zmieniać na przyszłość. Na jaką to ależ tylko od nas samych.
Na koniec, to musi być, pracując nad sobą w walce z własnym ułomnościami można nawet zobaczyć „ostry cień mgły” 😉 😀
Przepraszam za litrówki… słownik czasm sam coś „naprawia” lub klawitora n komórce nie zadziała.
…
A co do wpisu”gentlemana” Maciek czy ak m tam dodam, że zawieranie małżeństwa wiąże się z kara emerytalną.
Emerytura dla małżeństwa wynosi w Szwajcarii maksymalnie 3’555 CHF.
Natomiast żyjący w konkubinacie, oficjalne partnerstwo z takimi prawami jak małżeństwo, po zsumowaniu ich emerytur dostaną 4’740 CHF.
Wniosek, ślub jest po to by zobaczyć schlanego kuzyna pod stołem, zrobić dobrze mocherowym ciociom i po to by nie wystawić reputacji rodziców na szwank. Bo co powiedzą IC sąsiedzi.
Córka sama wychowuje syna. Czyli co puściła się. Niestety miało być pięknie lez facet okazał się doopkiem. I mam go przekląć a córce powiedzieć że splamiła honor rodziny?
Mamy z żoną super wnuka.
A w brodę sam sobie moge pluć, bo nidostrzegłem w porę jego słabych stron.
Więc dziewczyny i Panie, uważajcie sporo jest takich „gentlemanów”. Pamiętajcie to napisał lub powiedział może być tylko echem czegoś zasłyszanego i obijającego o ściany pustej przestrzeni między uszami.
Pozdrawiam
Jestem starszym Panem i „zawodowym Daddy”.
Zaczęło się jeszcze gdy moja średnia Córka miała 10 lat. Często po powrocie że szkoły leżała w przedpokoju zwinięta w klebuszek i płakała. Robiliśmy wszystko (mieszkam w Szwajcarii) psychiatrzy, psycholodzy, terapeuci. Nie było diagnozy. Mówiła „Ja nie wiem co się dzieje”.
Czasem trwały te sesje 3 do 4 godzin. Proszę mi wierzyć jak rodzic patrzeć jak dziecko cierpi i być bezradnym, to nie jest cukierek.
Tak przeboksowalismy córkę do dorosłości. Szkoła i płacz. Psychiatra mówił „kiedyś przestanie”. Pobyt w klinice zamknietej by wprowadzić schematy zachowań był początkiem. No i diagnoza –
Depresja sowodowana nadwrażliwość sensoryczna. Jej mózg nie potrafił poradzić sobie z kilkoma bodźcami na raz. To jest takie przeładowanie systemu. To mogą być też emocje jak setres i lęk razem. U córki były i są to bodźce zewnętrzne. Coś jest za jasne, za głośne, dotyk przeszkadza, woda smakuje zbyt intensywnie, zapach jest zbyt penetrujący.
Dziecko myślało, że tak m być. Więc w takiej sytuacji mówienie chorej osobie, jak czytałem powyżej w komentarzu, „weź się w garść” to jakiś absurd!!!!
To były marginalne różnice pomiędzy tym jak ja coś czuję czy odbieram i jak córka to robi. Ale kumulacja takich bodźcow prowadziła do apatii i napadów płaczu. Mózg się broni. Jako rodzice przeżywaliśmy piekło.
Wytrenowany przez córkę odruch „weź się w garść” zaduszania tych reakcji prowadził do takich stanów.
Dziś wiem, że depresja ma różne podłoża. Córa ma dzisiaj 33 lata. Jest samotnie wychwujacą mamą. Pracuje na 60% w urzędzie gminnym i zajmuje się sprawami rano budowlanymi. jest bardzo ceniona i chwalona. Między innymi, dzięki temu, że jest świetnie zorganizowana, jasno komunikuje, mówi jak ona coś postrzega i pokazuje jasno gdzie są granicę których nikomu nie wolno przekraczać. To nie jest „egotrip”. Może jest to dziwne, ale jest to bardzo pozytywnie przez otoczenie przyjmowane.
Ma przyjaciela z którym często są razem. A ja miałem pod opieką wnuka (ma 6 lat), prawie jak syna. Coś nowego dla ojca trzech córek 😀. Miałem bo córka ma pieczę nad synem.
Depresja to nie tylko stan związany zbrakiem słońca czy choroba żyjących bezproblemowo, zdołowanych zmianą lub brakiem perspektyw. Dopada dorosłych, dzieci, kobiety czy facetów. To jest bardzo poważna choroba wywracająca, życie o 180°.
Z doświadczenia wiem, że wprowadzanie „rytuałów” w życiu chorej osoby, aktywność fizyczna, ale nie ucieczka rzed własnym cieniem. Świadome wyciszanie by nauczyć się słuchać siebie, jest w walce z symptomami i w końcu z chorobą najistotniejsze. Doiero terapia behawioralna pozwoliła jej funkcjonować. Na początku były to dwie sesje tygodniowo, po miesiącu jedna na tydzień. Potem jedna co dwa tygodnie, po jakimś czasie jedna na miesiąc. A potem w razie otrzeby i tak było rzez 3,5 roku. Równolegle rozwijała własne drobne rytuały.
Wiem np. że córka ma przy sobie malutka flaszeczkę z kombinacją olejków eterycznch, które z terapeutką same skomponowały (cytryną, lawenda, itp.) Nazyw to „Emergecy set” (Notfallkoffer) Gdy córka czuje, że zbliża się „ciemność” zamyka na chwilę oczy i wącha ten zapach. Robi to w pracy lub w domu, w restauracji, tam gdzie che. Wycisza się i uświadamia sobie, że ta „ciemność” to jest stan, który jest chwilowy i zakłóca jej funkcjonowanie. Wtedy mentlnie „zdejmuje nogę z gazu”, żeby popatrzeć na pejzaż za oknem. A ta szara mgła za oknem to np. bita śmietana. Jest szara bo dodano do niej sporo wanilii.
Pamiętam jak kiedyś córka miała dosyć siebie. Wiezorami po pracy chodziłem na kurs windsurfingu do Murten. Postanowiłem zabrać córkę nad jezioro.
Tam wyporzyczłem dla nas deski windsurfingowe bez żagli i dla córy piankę.
Leżeliśmy na tych deskach daleko od brzegu milcząc. Czas od czasu wiosłuj dłońmi, żeby troszeczkę płynać. Było spokojnie i cicho.
Po latach córka powiedziała mi, że ta obcisła pianka pozwoliła jej poczuć własne ciało. To było tak jakby dusza i ciało wróciły do siebie. Ciało w błogim stanie wyciszało rozkołysana duszę.
Włączyła to później do swojej terapii. Nie rzadko gdy nadchodziła „ciemność” leżała na wznak i z zamkniętymi oczami wyobrażała sobie, że powoli od stóp począwszy, rozwijała rolujac wokół siebie taką ciasna elastyczną „pończochę”- aż po szyję. Dopracowała ten zbiór rytuałów do perfekcji.
Teraz gdy czasem jestem czymś wzburzony, córka patrzy na mnie z uśmiechem Monalizy, gdy mówię o co mi chodzi pyta mnie „na und?”( i co z tego?).
Stała się bardzo asertywna i pogodniejsza.
Wypracowała w sobie schematy postępowania na każdą sytuację. Ktoś może powiedzieć „tresura”. Może i tresura ale córka sama jest swoją Dompteurin. Niestety prochy musi brać w dalszym ciągu. Było kilka prób zmniejszania dawki. Ale zawsze kończyło się to nawrotem. Dzisiaj są to śladowe ilości. Prawie jak placebo.
Czasem widzę jej czerwone oczy i wiem dlaczego są czerwone. Ale uśmiecha się i słysze jej komentarz: „będę mniej sikać”.
Piszę to by przekazać wszystkim, którzy to przeczytają, że DEPRESJA to nie brak słońca czy, fanaberia to jest BARDZO POWAZNA CHOROBA!!
Może zabić lub wywrócić życie go góry nogami.
Droga do opanowania symptomów prowadzi przez poznanie, zaakceptowanie siebie. Wypracowanie schematów postępowania w życiowych sytuacjach. Nawet pokochania siebie. To nic złego. Ta oponka na brzuchu, czy zwisający podbródek, to przecież ja! Mam piękne wnętrze i ludzi wokół siebie dla których jeste bardzo ważny i którzy mnie kochają.
Pamiętam jak trudno było rano córce zacząć funkcjonować.
Mały rytuał który zainicjuje wychodnie z tego „mroku”, może wszystko odmienić. Dla mojej żony to poranna kawa na sofie w szlafroku. Wstaje bardzo wcześnie czasem przed szostą. Dla mnie jest to prysznic – ostatnie 30 sekund to zimna woda.
Każde z nas jest cudem natury. Mamy ogromną moc. Czasem nie jesteśmy nawet tego świadomi (nie ma to nic wspólnego z C.G.Jungiem), że jesteśmy w stanie zmieniać przyszłość. Możemy na przykład spowodować, że ktoś będzie stać lub usiądzie. Albo możemy jeśli zechcemy, że całkiem obca osoba na ulicy nas przytuli. I możem jeszcze wiele więcej.
A przedewszystkim możemy sami zmieniać swoają przyszłość, na taką jaką zechcemy. Jasne, że są przeciwnosci i utrudnienia. Można je na przykład poraktować jako wskazówkę od losu (podświadomości) 😉, że to nie jest wlasciwe rozwiązanie.
Rada dla wszystkich NIGDY NIE MÓWCIE O NIKOGO: „WEŹ SIE W GARŚĆ”!!!
Lepiej spróbujcie zrozumieć sytuację życzliwie i z empatią. To nic nie kosztuje. Jak jest to komuś za dużo, zawsze może się wycofać. I to jest lepsze wyjście niż ta okrutna rada.
Potwierdzam! Mnie też bardzo pomogła terapia behawioralna. Uczyłam się jak sobie „fizycznie” radzić z atakami paniki. Ćwiczyłam oddychanie, uczyłam się rozluźniać mięśnie – bardzo wiele mi to pomogło.
Nie jestem specjalistką, więc nie wiem, jakie są argumenty za innymi nurtami terapii, ale akurat z własnych doświadczeń bardzo polecam psychologów behawioralnych!
Hej. Polecam sięgnąć po literaturę takiego pana co też w Szwajcarii mieszkał – Carl Gustav Jung, mnie pomaga 😉 Ewentualnie po Hessego. Myślę, że to nie kwestia kraju w którym żyjemy tylko momentu w życiu, w którym dochodzi do wniosku, że to faktycznie jest „symulacja”.
Hesse ma poczytne miejsce na moim Kindelku, a mój romans z Jungiem odbył się dawno temu i nic nie pamiętam 🙂
Ha, a ja mogę coś dodać, jako mieszkaniec blokowiska z miasta Łodzi. 🙂
Śledzę Twojego bloga, insta i FB od czasu, kiedy pierwszy raz miałem okazję zawitać na dłużej do Szwajcarii, do Lozanny, ponad 3 lata temu, na szkoleniu z firmy. Przeżywałem wtedy podobne życiowe rozterki – i wydawało mi się, że taka totalna zmiana otoczenia – ludzi, środowiska, widoków za oknem – rozwiąże moje wszystkie problemy, i znowu będzie mi się chciało wstawać z łóżka. Zacząłem intensywnie rozglądać się za możliwościami przeniesień wewnątrz firmy, nawet zacząłem naukę francuskiego. Wydawało mi się, że jak codziennie rano będę wstawał z widokiem na Alpy po drugiej stronie jeziora genewskiego, a nie w z widokiem na Piotrkowską, zapchane ulice, Manhattan i obskurne kamienice, to cała reszta jakoś się sama ułoży…
Ale prawda jest taka, że niczego by to nie zmieniło Można być totalnie pogrążonym i nieszczęśliwym w samym środku raju, jestem w stanie w to uwierzyć. Problem polega na tym, że nie ma na to żadnego uniwersalnego lekarstwa, i każdy musi próbować z tym walczyć we własnym zakresie.
Mnie się udało (albo tak mi się wydaje), i teraz, ponad 3 lata później, przestałem doszukiwać się szczęścia zmianach, a raczej poprawiać to, co już mam. 🙂 Choć nie ukrywam, że mam już od dawna rozpisaną listę miejsc i rzeczy, które chciałbym zrobić i zobaczyć, jak już w końcu uda mi się zorganizować swój własny Grand Tour.
Pozdrawiam!
Tak! Oby tak dalej! I niech się realizuje ten osobisty Grand Tour!
Temat dobry, jak każdy inny, który zaprasza do refleksji. Mieszkanie w obcym kraju, nawet jak wydaje nam się rajem, według mnie jest raczej czymś, co bardziej obciąża niż dodaje skrzydeł. Na emigracji trzeba sobie radzić z dodatkowymi trudnościami i na pewno nie jest łatwiej niż w ojczyźnie. Depresja to choroba, ale można przechodzić też dłuższe lub krótsze stany depresyjne, stany depresyjno-lękowe, zaburzenia adaptacyjne z obniżonym nastrojem, które są czymś innym niż depresja, a jednak mogą być równie dokuczliwe. Każda choroba ciała wynika z procesu emocjonalno-duchowego w którym jesteśmy. To nie tylko kwestia biologii. Dlatego według mnie warto zachęcać innych do korzystania z pomocy i uświadamiania sobie tego, co się z nimi dzieje i po co, w jakim są procesie. Psychoterapia pozwala odkryć siebie i swoje głębsze poziomy, uleczyć trudne doświadczenia z przeszłości, które zakopaliśmy, a które na nas nadal wpływają i uwolnić energię blokującą nasz dalszy rozwój, nasz proces przemiany i naszą świadomość. W artykule skupiłaś się na stanie tu i teraz (mam depresję) jakby to było coś stałego. Mnie zabrakło w tym perspektywy, bo każdy stan jest przejściowy, choroba też. Ważne co z tym robimy. Przecież Ty też coś z tym robisz…
To nie książka o depresji od skutków do leczenia, szczególnie że już na ten temat pisałam i w książkach i tu na blogu.
Po prostu mała impresja.
Mam 36 lat, dwojkę zdrowych uroczych dzieciaczków i męża. Jak każda baba mam swoje depresyjki, depresję. Moim powiernikiem jest mąż. Reszcie głowy moimi problemami nie zawracam.
Jak dla większości z nas poranki i poranne patrzenie w lustro łatwe nie jest;) Upływający czas swoje robi i refleksje do głowy wprowadza.
Zawsze mam jakiś cel na horyzoncie do którego zmierzam. To pomaga. Mieć cel!!!
Patrzę po moich znajomych rówieśnikach, wykształconych, samodzielnych, od nikogo niezaleznych ( a może tak się im wydaje) i ciągle z dołka na górkę i od nowa.
Czyli często w towarzystwie depresji.
Siadły mi do nich słowa piosenki:
„Marzymy pod kocami o miłości
Bo żadne z nas nie umie w nią grać”
A miłość tak pięknie tłumaczy i pomaga żyć.
😘
Dzięki za ten wpis..
Tyle bym tu chciała napisać o tym jakie to dla mnie ważne, i jak bardzo z tym tekstem rezonuję ale chyba dziś nie mam siły tego poskładać w polszczyznę. Ściskam
Ja też mocno ściskam!
Niby ludzie wiedza coraz wiecej na temat depresji, jednak w komentarzach ewidentnie widac ze nadal myla chwilowy spadek nastroju z choroba.
Otoczenie ma wplyw na samopoczucie, mam nadzieje ze Szwajcaria da Ci czas i mozliwosci na lepsze funkcjonowanie
Powodzenia.
Mi bardzo trudno było przyznać się komukolwiek do tego, że mam depresję, chodzę na terapię i zażywam leki. Chylę czoła za odwagę, na jaką się zdobyłaś pisząc ten tekst. Pozdrawiam i życzę dużo słońca w pochmurne dni.
PS. Nie jesteś sama, jest nas wielu 🙂
Mi bardzo trudno było przyznać się komukolwiek do tego, że mam depresję, chodzę na terapię i zażywam leki. Chylę czoła za odwagę, na jaką się zdobyłaś pisząc ten tekst. Pozdrawiam i życzę dużo słońca w pochmurne dni.
PS. Nie jesteś sama, jest nas wielu 🙂
Ściskam mocno! Pamiętam jak było za pierwszym razem – było źle i bardzo poszukiwałam takiego tekstu na internecie. Szczególnie takiego, który dawałby mi nadzieję, że z tego wyjdę. O dziwo, znajdowałam same dołujące o niekończącej się spirali farmakologii, uzależnienia od leków i pogłębiającej się depresji. Nie było nic, że z tego się wychodzi. A wychodzi się! Mocniejszym!
Witam. Od kilku lat interesuje się tym pięknym krajem jakim jest Szwajcaria. To może zabrzmi trochę dziwnie ale wszystko zaczęło się od serialu kryminalnego „Der Bestatter” (swoją drogą Mike Müller to mój ulubiony aktor i komik) Jestem zaciekawiony ich kulturą, obyczajami, językiem, przyrodą. Bardzo lubię czytać Pani bloga. Dużo informacji, ciekawostek, i przemyśleń. Świetna robota. Pozdrawiam
Warto dodać, że to właśnie nieudana emigracja i rozczarowanie z powodu tego, jak miało być, a jak jest, może być przyczyną depresji.
Swoją drogą, współczuję tym, którzy emigrowali w czasach covidu i w dodatku trafili na beznadziejną pracę. Zero zalet, same wady!