Steve zapisał się na polski. Marudząc, narzekając, rwąc sobie z głowy, ale przyjmując do siebie całkowicie logiczny argument, że jakby jakieś dziecko całkowicie niechcący się wykluło, to nie da rady, żeby on nie huhu. Po pierwszej lekcji waruję przed drzwiami z szalonym biciem serca, czegoż on się tam nauczył, czy mu się podobało?
– Dzień dobry! Jak się masz?
I co słyszę?
– Fatalnie, kurwa.
Moje serce przestało bić. Co lepsza, zachowałam się jak każda przeciętna mamusia wobec swojego niepokornego przedszkolaka używającego nagle słowa na k:
– Kto cię tego nauczył?
– Nie wiem.
– Nauczycielka?
– Nie.
– Kolega z klasy?
– Nie wiem.
Już miałam dodać, żeby się więcej z tym kimś nie zadawał i siadał w innej ławce, ale przypomniałam sobie, że nie mam 30 lat tylko… no dobra, mam 30 lat, ale nie jestem na pewno helloł mami.
Otóż w jego grupie jest aż dziesięć osób (dziesięć osób w jednej niewielkiej Lozannie, które świadomie chce się uczyć polskiego!). Jeśli chodzi o przekrój narodowościowy: jeden Nowozelandczyk (????), którego Steve nazywa Krtek i reszta Szwajcarów. Jeśli chodzi o przekrój płci: aż trzy kobiety!!! Ja rozumiem mężczyzn, w końcu te nasze eksportowane panie kradną serca w całej Europie, ale co na lekcji polskiego robią kobiety? Hmmm… W tym jedna sześćdziesięciolatka Janina (czyt: Dżanina, żeby nie było), co akurat jest znakomicie wytłumaczalne, ponieważ pani Dżanina chce poznać język swoich przodków, jak się zapewne domyślacie.
Wracając do tej naszej kurwy: Steve uwielbia to stwierdzenie. Używa go, kiedy tylko pasuje (i kocha ten właśnie moment) i kiedy nie pasuje. Na przykład na każdą moją próbę powtarzania lekcji z polskiego:
– Czy to jest krzesło?

– Fatalnie, kurwa.

– Czy stół jest biały czy zielony?

– Fatalnie, kurwa.

Ale żeby ta kurwa była dosadna i przepita, taka słowiańska, z krwi i kości! A jego kurwa jest francuska, to taka kurwa deluxe, z wyższych sfer, powiedziałabym nawet, że to jest luksusowa callgirl pełną gębą! Za to fatalnie jest z gruntu polskie, z akcentem na fa-ta, odpowiednim gestem podkreślającym beznadzieję sytuacji. Myślę, że mógłby już zacząć uczyć innych tego fatalnie.
Polacy w Szwajcarii nie mają złej opinii, także nadużywanie tutaj Fatalnie kurwa nie czyni żadnej szkody. Jednak pewnego dnia, po przylocie do Polski Steve wyraził chęć udania się do fryzjera. Mi akurat było bardzo nie po drodze, a jako że nie jestem pewna, czy nasi rodacy-fryzjerzy władają językami, dopytałam, czy jakby co dogada się po polsku. – Tak! – odpowiedział. – A co powiesz? – Krótko, kurwa. Po długich negocjacjach Steve obiecał, że nie użyje słowa na k.
Za to po wszystkim mi powiedział, że nie pamiętał, jak jest po polsku dobrze i pamiętał tylko fatalnie, źle i tak sobie. Pamiętał za to, że tak sobie jest najlepiej nacechowane z tych słów, więc po tym, jak fryzjer się go zapytał, czy się podoba, odpowiedział: – Tak sobie, dziękuję.
Swoją drogą to ciekawe. Po pierwszej lekcji Steve potrafił powiedzieć: – Jak się masz? – Fatalnie, jestem chory, a nie na przykład: – Świetnie. Wygrałem w Totka. Oczywiście brawo dla nauczycielki, która porządnie przekazuje kontekst kulturowy. Ale dlaczego my jesteśmy takie narzekusy? I dlaczego ogłaszamy to całemu światu dookoła już po przywitaniu?
Nie ma co filozofować. Taki charakter narodowy.
Oczywiście przed spotkaniem z moimi rodzicami, kategorycznie zabroniłam używania na prawo i lewo jego ulubionych polskich wyrażeń. Moi rodzice jednak nie zawiedli i pierwsze, co zaczęli podpytywać, to czy zna jakieś brzydkie słowa po polsku. Steve się zmieszał i odpowiedział, że i owszem, zna, ale mu zabroniłam mówić (Kapuś!). Po namowach rozpromienił się jakby zeszło z niego ciśnienie i wreszcie sobie mógł poprzeklinać w czterogwiazdkowym hotelu w Wielkanoc pośród dzieciąt w uroczystych kubraczkach ganiających się z pistoletami na wodę (tak tak to Mingus Gyngus – cyt. Steve).
I ja teraz was żegnam jodłując jololodidi!