Tak właśnie sobie powtarzamy ze Stevem od przedwczoraj. Jak nas jednak łapie za gardło żal za tymi tysiącami franków wyrzuconymi w błoto, dodajemy: To tylko mebel. A co, jakbyśmy byli chorzy? A co, jakby ktoś z naszych bliskich umarł? A co, jakby wybuchł pożar (bo jeszcze nie przepisaliśmy ubezpieczenia na nowy adres)?…

Dla niewtajemniczonych: w sobotę przeprowadzaliśmy się na nowo kupione mieszkanie. Wcześniej Steve nie miał czasu szukać ekipy budowlanej w celu remontu, dlatego ja się zobowiązałam, że znajdę jakąś polską, fajną firmę. Poszukiwania opisałam w lipcowym artykule. Myślałam, że wszystko będzie cacy, w końcu z Polakami zawsze jakoś się będzie można dogadać.

I hmmmm… Powiedzmy tak: remont wyceniony na x chf ostatecznie kosztował 2x chf, ale cóż, to się zdarza, w końcu pewnych rzeczy nie mogliśmy do końca zaplanować. Jeśli chodzi o rezultaty: wykończenie mieszkania wykonane jakby przez średnio zdolnego przedszkolaka. I panowie, którym w głowie się nie mieści, że ktoś może oczekiwać czysto wykonanego rogu listew, czy jednolitego koloru ścian. Ale po wielu wielu dniach poprawek, poprawek poprawek i poprawek poprawek poprawek w końcu mieszkanie zaczęło jakoś wyglądać.

I tu popełniliśmy delikatnie rzecz ujmując wielki błąd, inaczej wielbłąd. Zdecydowaliśmy się skorzystać z ich usług w celu przeprowadzki. Panowie mieli przyjechać o godzinie 8 rano. O godzinie 8:30 zaczęliśmy zaniepokojeni dzwonić, gdzie oni są. Koło 9 otrzymaliśmy telefon, że będą za godzinę, bo zepsuła się im ciężarówka. Za godzinę faktycznie byli…busikiem. Z tego względu musieliśmy jeździć w tę i z powrotem cztery razy. Zepsute ciężarówki się również zdarzają, dlatego też tutaj nie mam co marudzić.

Nie mogę narzekać na brak staranności ani brak poświęcenia polskich pracowników. Nawet jedna szklaneczka nie została stłuczona. Tylko taka duża szafa. Owa szafa została zakupiona przez nas rok temu w mega drogim sklepie – Pfisterze. Taki przejaw nieodpowiedzialności i szaleństwa z naszej strony. Od dzisiaj tylko Ikea! Przed przeprowadzką nawet dopytywaliśmy się, czy oby na pewno panowie poradzą sobie z rozmontowaniem i ponownym zmontowaniem owego mebla. Zostaliśmy zapewnieni, że nie ma problemu, w końcu nie takie rzeczy robią. Wielokrotnie powtarzaliśmy, że pal licho szklanki, oby tylko szafa przetrwała.

Szafa owszem przetrwała naprawdę długo. Co się jednak okazało – panowie najwyraźniej nie potrafili ponownie jej zmontować, nie niszcząc wszystkiego dookoła. Przeprowadzka zaczęła się o godzinie 10, a o godzinie 21 panowie jeszcze mocowali się z tym mebliszczem. Rezultat: pobite drzwi, zniszczony element podtrzymujący drążek na wieszaki (oczywiście przemyślnie schowany w kieszeń) i niedziałające hamulce. Pan Ryszard oczywiście zarzekał się, że w najbliższy dzień roboczy firma ubezpieczeniowa wszystko załatwi…

Następnego dnia przy montowaniu lamp zaczęła nam się fajczyć instalacja elektryczna. Telefon do szefa firmy oczywiście nie odpowiada. Na szybko wezwaliśmy pogotowie energetyczne, które z prawdziwym zaskoczeniem dopytywało: czy ta osoba, która wykonywała elektryczność była na pewno trzeźwa? Bo że nie była wykwalifikowana, to nawet nie było wątpliwości.

Dlatego tak dziś tęsknię za Polską… W Polsce przeprowadzki i remonty wykonuje się przy pomocy kilku kumpli i dwóch skrzynek piwa. W Polsce jak coś się dzieje, to można od ręki zrezygnować z ekipy i już następnego dnia zatrudnić nową. W Polsce ludziom się chce i pieniądz nie śmierdzi. W Polsce mamy jeszcze jakieś poczucie godności i w razie co, całkiem nieźle działa groźba zrobienia negatywnej reklamy. W Szwajcarii najogólniej mówiąc wszystkie ekipy remontowe mają złą sławę, a opowieści o porzuceniu rozgrzebanej pracy po wzięciu zaliczki, zniszczeniu mienia i kradzieżach krążą niczym piłka ping-pongowa położona na naszym świeżo ułożonym parkiecie.

Nie wiedziałam, że zostanę ofiarą jednego z najpopularniejszych stereotypów – nie rób interesów z Polakami za granicą. A jednak. Czuję się jak bohaterka „Londyńczyków”, czy innego szlagieru emigranckiego. Żałośnie, co?

I współczuję Wam, czytelnikom, weszliście tutaj pewnie, żeby się trochę pośmiać, a tutaj takie smuty. Więc na koniec postanowiłam opowiedzieć jakiś dowcip szwajcarski. Zapytałam o to Steva:

–       Steve, opowiedz jakiś dowcip szwajcarski!

–       My nie mamy dowcipów, my jesteśmy poważni.

–       No na pewno macie, no opowiedz: przychodzi baba do lekarza…

–       Przychodzi baba do lekarza, a tam szafa!

Obiecuję, że następnym razem będzie śmieszniej.