Dzisiaj jakże oryginalnie i wyjątkowo będzie ani o polityce ani o stereotypach, ale o sporcie. Konkretnie o tenisie. A jeszcze bardziej się wgłębiając w temat: o Rogerze Federerze.

No tak! Mam już bloga o Szwajcarii przez te dobre kilka lat, a jeszcze ani słowem nie zdążyłam wspomnieć o tej osobowości świata sportu i…. nie ma co się nawet zastanawiać – żywej legendzie tenisa.

No bo Roger to taki codziennik szwajcarski – włączam telewizję, a tam Roger je czekoladki, za moment poleca bank, a za jeszcze następną chwilę pije kawę, rozmawia przez telefon skacząc z helikoptera, goli się, biega, pije soki. Olaboga! Mogliby przynajmniej te reklamy ułożyć jakoś chronologicznie – Roger wstaje o 7:30 (dzwoni mu niezawodny budzik marki X) , goli się (maszynką marki Y), pije kawę (marki Z), robi kupę (podcierając sobie szanowną rogerowską pupę super miękkim papierem marki W) itd…

Niektórzy mówią – „era Federera się już skończyła”, „dziadek Roger powinien odejść”, „już nic nie powalczy” i inne takie zwykłe pozytywne, współczujące opinie, jak tylko komuś się podwinie noga. Faktem jednak jest, że ostatnie 16 lat w tenisie należało niemal wyłącznie do niego. Wygrywał, a właściwie liczył się w stawce praktycznie od momentu, kiedy zaczął profesjonalnie grać w tenisa.

Mój artykuł to nie będzie jednak nudnym wyliczaniem Wimbledonów, czy wielkich szlemów, średnich i tych zupełnie niedużych. (Jak widzicie, znajomość tenisa to moje drugie ja!)

Dlatego oprócz tego, że Roger ma dwa kompleciki bliźniąt (czyli strzela gole nie tylko w życiu profesjonalnym) nie powiem o nic w sumie nic odkrywczego. No może jedną taką historię bez puenty ani morału. No więc, mój bardzo dobry znajomy zna Rogera zarówno na szczeblu prywatnym, jak i zawodowym. Nie opowiem Wam jednak żadnych ploteczek z magla, bo, wiecie – nie dość, że faceci, to jeszcze Szwajcarzy – plotek nie ma. Powiem Wam jednak, co zaobserwowałam.

Pamiętacie może taki jeden bardzo medialny konflikt Rogera Federera z Rafaelem Nadalem, w którym hiszpański tenisista oskarżył Rogera o egoistyczną bezstronność w konflikcie tenisistów z ATP (to taka tenisowa FIFA). W skrócie – gracze oskarżyli ATP o nieuczciwe praktyki podziału nagród pieniężnych, bardzo żyłujący dla sportowców kalendarz i wiele innych nadużyć. Znamienne było jednak to, że Roger Federer, z którym każdy się liczy, w zasadzie nie zabrał głosu w tej sprawie, przez co na głowę zwaliła mu się fala krytyki. „Nadęty, pewny siebie”, „typowy Szwajcar” – to tylko niektóre z onetowskich komentarzy, które przyprawiły Rogerowi gęby.

No więc – nie wiem, czy słynny tenisista jest bardziej dżentelmenem czy chamem, jak sugerują wszystkowiedzący komentatorzy, ale mogę się z Wami podzielić taką jedną „prywatną” ciekawostką. No więc, na każde urodziny, imieniny, rocznicę dzieci cioci siostrzenicy przyjaciela kuzyna mojego znajomego, on oczywiście prosi Rogera o zrobienie specjalnego kilkunastosekundowego filmiku dedykowanego solenizantowi. Tych filmików już oglądałam chyba ze sto. Wszystkie z bardzo szeroko uśmiechniętym i zrelaksowanym Rogerem, który mówi:

-Hi Tim and Marissa! I’ve heard that it’s your wedding today! And btw, where is my invitation? Haha… No, I’m joking, guys! Have a great blablablablablabla…

Po obejrzeniu pierdylionego filmiku na urodziny syna bratanicy zapytałam:

–       Eeee, Richard, dałoby radę, żebyś mi załatwił taki fajny filmik dla czytelników mojego bloga?

–       Pewnie! Tylko napisz mi lepiej jak to się wymawia i co chcesz, żeby Roger powiedział.

–       A nie będzie to dla niego problemem?

–       Nie, co ty! Przecież on robi co najmniej kilka takich krótkich filmików dziennie, to przecież profesjonalista!

I jakoś mi to przekłuło bułę. Wyobraziłam sobie tego biednego Rogera, który po ciężkim, przegranym turnieju siedzi i z tym przyklejonym uśmiechem na ustach pyka filmiki dla wszystkich krewnych i znajomych królika. Jakimś dziwnym trafem nie chciałam być pierwszą, której powie pewne i zdecydowane i w dodatku w pełni zasłużone: Spierdalaj! Albo powodem dla którego tenisista dostanie załamania nerwowego (na przykład przed próbą wypowiedzeniem schweitzarskye bläblüblou).

Także, wiecie, może dżentelmen, może cham… ale ma chłop nieziemską cierpliwość.