Ostatnio przy okazji artykułu o średnich zarobkach w Szwajcarii czytelnik bloga Paweł zadał pytanie odnośnie jakości życia przy określonych zarobkach, a następnie na temat wynajmu mieszkania. Jako żywo przed oczami stanęła mi sytuacja sprzed wieków, miesiąc po mojej przeprowadzce do Szwajcarii, gdy jeszcze byłam młoda i niewinna (no dobra, bez przesady, nie było to w przedszkolu).

Wiecie jak to jest… Nie przeprowadzałam się tu ze względów ekonomicznych, tylko sercowych. Umowa z moim arbuzem była taka: to Ty się sprowadzasz do Krakowa, czym arbuz był swoją drogą zachwycony i bardzo zmotywowany. Ale pobożne życzenia pobożnymi życzeniami, a rzeczywistość wiecie jaka jest… Po roku kombinowania w końcu ja zawinęłam manatki w jedną solidną, acz niepełnosprawnie trójkołową walizkę i krzyknęłam: „Hej przygodo!”.

No dobra, kłamię, a przynajmniej chcę się trochę przed Wami wybielić, że niby jestem taka wyzwolona i wyluzowana. Tak naprawdę przedstawiłam mojemu szczegółową listę warunków do spełnienia, żeby księżniczka raczyła wtoczyć swoją kulawą walizkę na terytorium Helwecji. Warunek numer jeden brzmiał: mamy się wyprowadzić z tego zadupia, gdzie więcej krów niż ludzi!

Bo przecież jak można żyć dalej niż 30 minut od knajp, kin, pubów, sklepów i ekspatów! – tak myślała wtedy miastowa wysokoobcasowa! Jak można iść do stacji kolejowej 30 minut pod górkę, a potem jechać przez 20 minut pociągiem do miasta! Prych!

Mój oczywiście przystał na ten warunek – i tak przyszło nam zwolnić jego wielkie mieszkanie – wielkie i po kawalersku zapuszczone. W związku z rychłą wyprowadzką do miasta musieliśmy znaleźć nowego najemcę naszego mieszkania – to był warunek naszej agencji pośredniczącej w wynajmie – inaczej musielibyśmy zostać w tym mieszkaniu jeszcze przez kolejne 3 miesiące (okres wypowiedzenia). I tak oto wysprzątałam mieszkanie na błysk, kupiłam z 3 drobiazgi po 5 euro i zrobiłam mistrzowskie zdjęcia (przekładając pięć razy tą samą na wpół zdechłą, acz fotogeniczną paprotkę. Co jak co, marketing musi być.

Pewnie domyślacie się, jak może wyglądać mieszkanie mężczyzny, który pracuje na okrągło, a w weekendy wyjeżdża, a dodatku ma bardzo silne zapędy kolekcjonerskie. Po tym jak otworzyłam nigdy dotąd nie otwierane story i żaluzje, wyrwałam pięć worków chwastów z ogrodu, wyniosłam trzy pełne bagażniki butelek po piwie i przestawiłam kilka mebli okazało się, że mieszkanie ma naprawdę spory potencjał. I ta cena… 1800 chf za 120 m2 z ogrodem, piwnicą i garażem na obrzeżach małej wioski 20 km od Lozanny.

Nie wiedziałam, czego się naprawdę spodziewać, gdy wyznaczyliśmy godziny oglądania mieszkania. Otóż już 10 minut przed wyznaczoną godziną przed drzwiami pojawił się podekscytowany tłum. Jeden pan zaczął wciskać nam swoje dossier tuż po przekroczeniu progu przekonując nas, że on nie musi nawet oglądać tego mieszkania – on doskonale wie, że je chce! Korpulentna pani, która przyszła o czasie (czyli była chyba z 8 w kolejce) ze łzami w oczach jęła mi wyłuszczać swoją nieciekawą sytuację życiową, mimo że ja byłam wtedy nadal na etapie „Oui” i „Bonjour”. W tym samym czasie brzuchaty i łysy jegomość uporczywie starał się zaprosić Steva na rozmowę tete-a-tete, mrugając do niego tak przekonująco, że aż się poczułam zazdrosna. Spłoszona starałam się gdzieś schować, ale ten napierający tłum nie dawał wiele możliwości ucieczki. Co jeszcze pamiętam z tego jarmarku? Jedna para starała się wziąć nas na „przyjaciół z Krakowa”, choć ich pokrewieństwo z Polską przejawiał wyłącznie ich pies przypominający rysami mordy owczarka gończego polskiego.

Tak, tak, to jeszcze były czasy, gdy dossier składało się bezpośrednio w trakcie wizyty do przedstawiciela agencji / poprzednich najemców. Teraz trochę mniej tego cyrku, ponieważ poprzedni najemcy wyłącznie pokazują mieszkanie, a dokumenty składa się do agencji. Oczywiście, liczy się czas, czyli kolejność złożonych podań, ale odpada element przekupstwa, brania na litość, znajomości, układy, obietnice, tirarira…

Nie ma żadnego morału tej historii. Może tylko taki, że po roku w mieście księżniczka tak dostała po swoim urojonym diademie, a i po kieszeni (drogo było!), że w te pędy zgodziła się ponownie przenieść na wieś. I teraz już tak do szczętu zdziczała, że już po 3 dniach w miastach większych niż 20 tys. mieszkańców tęskni do swojej wsi, gdzie natura pachnie geranium i krowią kupą.