Polacy w Szwajcarii, przyznajcie się, ile osób przed meczem naszych chłopaków ze Szwajcarami pytało Was, komu kibicujecie. Ja osobiście naliczyłam cztery. Oczywiście, to były cztery osoby, które takie pytanie zakończyło puentą: „Hahaha, żartuję!”. Ale jednak. Za każdym razem, gdy otrzymywałam takie pytanie, moje kichy robiły woltę, a mózg robił wielkie „Łoooot?”. A komu mam kibicować? Laponii?!

Nie mówię, że byłam przeciwko Szwajcarii. Wcale nie. Ja nie mam nic do Szwajcarii i nawet jej kibicuję… do czasu kiedy walczy z Polską. A wiecie, mój osobisty Szwajcar starał się być rycerski i przed meczem Szwajcaria – Polska włożył na siebie neutralne biało-czerwone barwy i powiedział uroczyście:

–          Tak czy siak, wygraliśmy! Będę się cieszył również, gdy Polska strzeli gola i też jej kibicował – i popatrzył na mnie uważnie licząc na wzajemność. A ja odpowiedziałam:

–          Dziękuję!

Hipokryzji nie lubię, więc nic więcej nie przeszło mi przez gardło. I już teraz wiem, jak to musi być, gdy ktoś ci mówi: „Kocham cię”, a ty odpowiadasz: „Dziękuję!”. To wspaniałe uczucie, mówię Wam! (Wiem, chyba jestem zła.)

Opowiem Wam tak w nawiasie historię największego przypału. Tym razem dziwnym sposobem nie należał on do mnie, ale do mojej koleżanki, która właśnie była na etapie zakochiwania się w takim tam, nieważne, kto tam tych chłopaków rejestruje. I pewnego razu otrzymała od obiektu swojego afektu smsa z serduszkiem. Skręciły się w niej kichy, oczy się zaszkliły i odpowiedziała: „Ja Ciebie też!”. A w tym momencie otrzymała od niego mmsa ze zdjęciem samochodu. Zawsze sobie powtarzam w głowie tę historię, gdy zrobię coś dziwnego. Rola mistrzyni przypału jest dobrze obsadzona.

Powiem Wam jednak, jak rozwinęła się sytuacja polsko-szwajcarska. Błaszczykowski walnął gola, ja skaczę jak kangurek drąc się Pooooolska pośród tłumów Szwajcarów w lozańskiej strefie kibica, a Steve stoi jak słup soli. I zamiast się cieszyć, jak mi zapowiedział, widzę, że drze się jak typowy Kowalski do ekranu:

–          Putain! Putain! Allez la Suisse! No dawajcie, Szwajcarzy, do przodu!

–          No i gdzie ta radość z sukcesu Polski?

–          No nie mogę, nie mogę, ja cię najmocniej przepraszam, ale nie mogę. Putain! Quel merde! Allez, putain!

I wszystko jasne.

Wracając do tematu kibicowania Szwajcarii w meczu z Polską. A dlaczego ja niby miałabym być przeciwko Polsce? Coś Polska mi zrobiła? Miś Uszatek napluł mi do buta? Pies Reksio mnie ugryzł w dupkę? Pani z ZUSU powiedziała „czego? pszesz kawę piję!” (sic! powiedziała, ale to by było słabe, jakbym się za takie bzdury obrażała).

Owszem, na polskich forach internetowych mnóstwo jest takich, którzy wszem i wobec piszą, że Polska ich oszukała, okradła, nie dała pracy, nie dała mieszkania, nie dała pieniędzy, więc oni teraz ogłaszają swój uroczysty exit i będą kibicować swojej nowej ojczyźnie, która ich przytuliła i ukoiła. A duj wam w chupę! Tylko po co o tym opowiadacie na onetach i innych wyborczych? Kibicujcie sobie zdrowo na forach angielskich/szwajcarskich/niemieckich/itd. A myślicie, że ktokolwiek na tych forach narzeka na Polskę i wychwala swoje nowe emigranckie państwo? Nie. Czasami dla ciekawości śledzę dyskusje w różnych mediach zachodnich i jeszcze nigdy się nie spotkałam z takim polskim renegatem. Za to mnóstwo gorzej lub lepiej mówiących w języku nowego kraju Polaków, którzy bronią Polski na śmierć i życie.

Polska jest moim krajem, tu się urodziłam, wychowałam, wykształciłam, tu mam rodzinę, znajomych, przyjaciół, mam polską mentalność, rozumiem i lubię polski humor: jednym zdaniem łączy mnie z tym krajem mnóstwo rzeczy, których nie da się ubrać w słowa. Ale czy coś Polska jest mi winna? Czy to Polska powinna dać mi pracę, pieniądze, mieszkanie? To chyba nie jest jej rola. Jeśli ktoś chce dostać wszystko w życiu na tacy, takie same jak sąsiad, niech poprosi o azyl w Korei Północnej.

Czy moje myślenie ma jakiś feler? Przecież kraj zajmuje się tylko dysponowaniem naszych wspólnych pieniędzy, a nie jest jakąś wielką fabryką przywilejów, kasy, mieszkań, pracy i innych. Gdy chce zabawić się w dobrą ciocię obdarowując ludzi kasą za tak trudne dzieło płodzenia potomków, to zabiera całej reszcie i czerpie ze skarbca, którego dno nie jest bynajmniej wirtualne.

Dlatego kibicuję Polsce bez względu na to, co mi daje, lub czego nie daje. Bez względu na iloraz inteligencji i poglądy władzy. I bez względu na to, gdzie mieszkam i z kim się spotykam. Mój kraj jest jak moje imię, nie wybrałam go i muszę z nim żyć. Oczywiście mogę to świadomie zmienić, ale zawsze będzie to bardziej implant niż prawdziwa część mnie. A liczyć, jeśli się umie, trzeba tylko na siebie.

Mądre Panie, piękni Panowie, życzenia miłego weekendu!